Wydawnictwo Naukowe Akademii Pomorskiej w Słupsku wydało kolejną monografie prof. Romana Drozda. W jej rekomendacji z okładki czytamy: " Społeczność ukraińska w Polsce, tragicznie doświadczona w wyniku konfliktu polsko-ukraińskiego lat wojny i okresu powojennego, zrozumiała w swej większości, że kluczem do zgodnego życia z polskimi sąsiadami  jest wzajemne przebaczenie wyrządzonych krzywd. Dlatego z wielkim zadowoleniem przyjęła gesty pojednania uczynione przez Kościoły rzymsko- i greckokatolicki oraz prawosławny, jak również kroki poczynione w tym kierunku przez prezydentów Polski i Ukrainy. W pojednawczą działalność włączył się także Związek Ukraińców w Polsce. Nie oznacza to oczywiście, że wszystkie działania podejmowane przez ZUwP sprzyjały dialogowi. Utrudniała go odmienna ocena konfliktu polsko-ukraińskiego, jak również kroki części Ukraińców na rzecz upamiętnienia ukraińskich ofiar tego konfliktu, zwłaszcza należących do UPA. To z kolei godziło w odczucia Polaków. O tych i innych kwestiach traktuje niniejsza praca".

Walne Zebranie UTH

16 listopada 2019 r. odbyło się kolejne Walne Zebranie członków naszego Towarzystwa, na którym podumowano działalność w upływającym roku oraz przedyskutowano kierunki działań w roku 2020 i kolejnych. W trakcie spotkania podjęto również uchwały dotyczące bieżących kwestii organizacyjnych. Udział w spotkaniu wzięło ok. piętnastu osób. Obecni byli także goście i przedstawiciel mediów ("Nasze Słowo").

Przewodniczący Zarządu Towarzystwa, prof. Roman Drozd, podsumowując mininy rok stwierdził, że był on jednym z lepszych w dotychczasowej, ponad 15 letniej historii UTH. Stało się tak m.in. za sprawą sprawnego przeprowadzenia pierwszej, własnej koneferencji naukowej, która miała miejsce w maju br. w Przemyślu. Jak przypomniał prof. Drozd wzięło w niej udział niemal 50 uczestników. Ważnym i budującym sygnałem jest również zwiększenie liczby członków UTH - obecnie zbliża się ona już do 30. Dobrze przyjęte zostały aktywności UTH w obszarze polityki pamięci, w tym nasze zgłoszenia do IPN o możliwości popełnienia zbrodni na obywatelach polskich narodowości ukraińskiej, a także wręczenie dwóch pierwszych medali "Storoż Pamjati".

Dyskusja o planach na kolejny rok koncentrowała się na sposobach włączenia się UTH w rocznicowe działania związane z 100-leciem Bitwy Warszawskiej. Podjęto również decyzję o nawiązaniu współpracy dot. organizacji konferencji o relacjach ukraińsko-żydowskich. Zadecydowano również o przyznaniu trzech medali "Storoż Pamjati".

Prof. dr hab. Rościsław Żerelik w składzie Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów

Miło nam poinformować, że prof. Rościsław Żerelik, pierwszy przewodniczący naszego Towarzystwa, wszedł przed kilkoma tygodniami w skład Centralnej Komisji ds Stopni i Tytułów (Sekcja 1). Ciesząc się z tego faktu, Życzymy Naszemu Drogiemu Profesorowi wszystkiego najlepszego, a przede wszystkim zdrowia i sił w realizacji nowych, zaszczytnych obowiązków.

Ogłoszono listę pretendentów w konkursie na stanowisko szefa Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej

4 listopada br. ogłoszona została lista osób ubiegających się o stanowisko Szefa Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej. Wyłoniona w drodze konkursu osoba zastąpi odwołanego przed kilku tygodniami Wołodymyra Wjatrowycza. Lista pretendentów liczy 10 osób. Są to Stefan Chrystenko, z wykształcenia prawnik, dr Serhij Rudenko, specjalista z zakresu muzealnictwa, docent Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego Kultury i Sztuki, Serhij Korostyszewskij, urzędnik państwowy, dr Dmytro Reszetcznko, do marca br. naczelnik Centralnego Archiwum Państwowego Zagranicznej Ukrainiki, Taras Szamajda, urzędnik państwowy, Nadija Kniaziew, wykładowca języka ukraińskiego, Petro Żyżyjan, dziennikarz, dr Alina Ponypalak, pracownik Narodowego Muzeum Historii Ukrainy, Jewhenij Sawczenko, doniedawna pracował w jednym z państwowych przedsiębiorstw Kijowszczyzny, Ołeksandr Aloforow, historyk, Artem Charczenko, historyk i Wasyl Jabłonśkyj, dyrektor Narodowego Instytut Badań Strategicznych.

Źródło: https://www.istpravda.com.ua/short/2019/11/4/156476/

Historia incognita. O pożytkach z (auto)rekonceptualizacji powojennych dziejów Ukraińców w Polsce

Jarosław Syrnyk

Niezależnie od względnie dużej (a w każdym razie zasługującej na odrębny artykuł) ilości opracowań dotyczących losów Ukraińców w Polsce po II wojnie światowej, stanowią one w jakimś sensie nadal – co postaram się wykazać w dalszej części tekstu – „niezbadany ląd”, albo trawestując Leslie P. Hartleya – „inny kraj”. Wynika to z samego przebiegu wydarzeń w przeszłości, w pierwszej zaś kolejności z tego, jak potoczyły się losy około 700 tysięcy ludzi, których w 1944 r. można było uznać za przedstawicieli społeczności ukraińskiej pozostających w granicach „nowej Polski” i kolejnych tysięcy ich potomków. Każda z tych osób stanowiła lub stanowi przecież niepowtarzalny, warty odrobiny empatycznej refleksji kosmos. Ale w niemniejszym stopniu przestrzeń dla dalszych badań otwierają kwestie zdawałoby się odległe od powojennych dziejów ludności ukraińskiej w Polsce. Należałoby do nich zaliczyć przecież także zagadnienia związane z ogólnym kształtem, jaki przybrała narodowa idea w powojennym państwie polskim, czy tego jak potoczyły się losy podzielonego „żelazną kurtyną” kontynentu. Znalazłby się tu również problem w jaki sposób nowoczesność przekształciła się w ponowoczesność, a więc i to, jak szybko i jak mocno skurczył się m.in. pod wpływem rewolucji informatycznej nasz glob.

Sto lat temu, w roku 1918, ziszczały się marzenia wielu pokoleń polskich Patriotów, którzy nie godząc się na niewolę, walczyli i ginęli za wolność swej Ojczyzny. Polska stawała się krajem niepodległym. Podobne marzenia mieli Ukraińcy, doświadczeni wiekami walk o prawo do samostanowienia — tyle, że marzyli o wolnej i niepodległej Ukrainie. Od niepamiętnych czasów Polacy i Ukraińcy żyli obok siebie, często na tej samej ziemi, którą zarówno jedni jak i drudzy uważali za swoje miejsce na ziemi, swą Ojczyznę. Pomimo tej bliskości, tak naprawdę rzadko jednak byli razem. Żyli osobno. Byli dla siebie obcymi. Rozmawiali w innym języku, modlili się inaczej, inne śpiewali pieśni — Polacy o rycerzach z kresowych stanic, a Ukraińcy o kozakach, którzy z tymi rycerzami walczyli. Mieli inny status społeczny i polityczny, inne doświadczenia historyczne. W wielu przypadkach bohaterowie jednych byli wrogami drugich, zaś aspiracje jednych były traktowane jako zagrożenie dla drugich. W czasie, gdy nadzieje Polaków materializowały się i doprowadziły do odrodzenia Państwa Polskiego, nadzieje Ukraińców na własne państwo gasły pod naporem bolszewików i pod presją odrodzonej Polski. Te wydarzenia zdeterminowały kształt i charakter relacji polsko-ukraińskich w XX wieku.